Deze uitspraak van een regisseur las ik laatst op internet. Ik dacht meteen: ‘Doe ik dat dan ook?’ Liegen is bewust niet de waarheid vertellen. Of de waarheid verdraaien om de werkelijkheid wat mooier te maken. Liegen voor je eigen bestwil; we kennen de varianten. Doen we op social media niet hetzelfde? We delen alleen de hoogtepunten uit ons leven en laten de ellende liever weg. Denk ik aan mijn eigen praktijk van beeldbegeleider waarbij ik docenten met behulp van video-opnames begeleid, moet ik ook wel ja zeggen op de vraag of monteren liegen is.
Kijken en weglaten
Bij beeldbegeleiding is er eerst een intakegesprek waarna een eerste filmopname in de klas volgt. In de uren daarna bekijk ik de opnames met behulp van hun leervragen en mijn eigen observaties. In het vervolggesprek zijn verschillende opties mogelijk:
-Ik vraag wat de docent wil zien.
-Ik laat bepaalde scènes zien en vraag of dit past bij de vraag die de docent heeft.
-We beginnen te kijken bij het begin en de docent bepaalt wanneer we stoppen met kijken of ik zet de opname stop.
-De docent neemt de film mee naar huis en kijkt die zelf en bepaalt zelf waar hij/zij het over wil hebben.
We kijken niet alles opnames terug, soms knip ik, soms laat ik inderdaad bepaalde opnames bewust niet zien. Heb ik dan gelogen?
Kijken naar je eigen falen
Ik herinner mij uit mijn eerste jaar als docent dat een collega bij mij in de les een video-opname kwam maken. Ik had zelf om hulp gevraagd. Het ging niet goed in deze klas en ik wist niet waar ik moest beginnen om het beter te laten gaan. De docent kwam, filmde de les (toen nog met een joekel van een camera op een statief) en ook deze les liep gierend uit de hand. Ik durfde na afloop mijn collega amper aan te kijken en schaamde mij. Mijn collega zei niets, gaf mij de videoband en zei dat ik thuis maar moest kijken. Ik was verbluft. Zelf kijken heb ik niet eens gedaan! Ik kon het niet, ik wist wel wat er op die band stond. Waarom moest ik naar mijn eigen falen kijken? Het was te confronterend op dat moment. Hij heeft mij er nooit meer naar gevraagd wat voor mij een teken van onmacht was.
Van complimenten groei je
Gelukkig kreeg ik een herkansing, ik gaf niet op en meldde mij vrijwillig bij een videocoach in opleiding. Hij begon voorzichtig; liet mij na de eerste opname alleen de start van de les zien. Hoe ik bij de deur stond, hoe ik leerling ontving en contact maakte. Gaf mij daar een mooi compliment over waardoor ik mij goed ging voelen en mijn zelfvertrouwen groeide , beetje bij beetje, langzaam. Ik ben gelukkig daarna nog tien jaar docent gebleven, ik kan wel zeggen dankzij deze begeleider.
Dus ja.. soms is de waarheid te pijnlijk en kan het leren in de weg staan. Pas als het zelfvertrouwen is gegroeid, kan er weer worden geleerd!